عنوان انگلیسی مقاله:

Factors Affecting Psychosocial and Motor Development in 3-Year-Old Children Who Are Deaf or Hard of Hearing

عنوان فارسی مقاله:

عوامل تاثيرگذار بر رشد رواني اجتماعي و حرکتي کودکان 3 ساله ناشنوا و یا كم شنوا

سال: 2015 عنوان سايت منتشركننده مقاله: Oxford University Press

عنوان مجله: The Journal of Deaf Studies and Deaf Education

وضعيت ترجمه : مناسب (كيفيت ترجمه خوب است، جداول ترجمه نشده)

تعداد صفحات انگليسي: 12 صفحه         تعداد صفحات فارسي: 22 صفحه

مقاله انگليسي: كليك كنيد

Abstract:

Previous research has shown an association between children's development of psychosocial and motor skills. This study evaluated the development of these skills in 301 three-year-old deaf and hard of hearing children (M: 37.8 months) and considered a range of possible predictors including gender, birth weight, age at first fitting with hearing devices, hearing device used, presence of additional disabilities, severity of hearing loss, maternal education, socio-economic status (SES), language ability, and communication mode. Caregivers reported on children's development using the Child Development Inventory (CDI). On average, both psychosocial and motor development quotients were within the typical range for hearing children, with large individual differences. There was a positive correlation between language ability and both social and motor development, and also between social and motor development. Age at first fitting of hearing aids (as an indicator of age at identification of hearing loss), SES, degree of hearing loss, and maternal education were not significant predictors of social skill or motor development, whereas presence of additional disabilities and birth weight were. Girls performed better than boys on all but the Gross Motor subscale of the CDI. Children with hearing aids tended to perform better than those with cochlear implants on the Gross Motor subscale.

چکیده

مطالعات پیشین موید وجود رابطه میان رشد روانی اجتماعی و مهارت های حرکتی كودكان هستند. هدف اصلی مطالعه حاضر ارزیابی رابطه میان رشد این مهارت ها در 301 کودک سه ساله ناشنوا و کم شنوا (میانگین: 37.8 ماهگی) و طیفی از سایر پیش بین ها نظیر جنسیت، وزن در هنگام تولد، سنی که برای اولین بار از دستگاه کمک شنوایی استفاده کردند، نوع دستگاه کمک شنوایی مورد استفاده، وجود معلولیت های دیگر، شدت مشکلات شنوایی، میزان تحصیلات مادر، وضعیت اجتماعی-اقتصادی، توانایی زبانی و روش های ارتباطی می باشد. مراقبان این کودکان بر اساس فهرست رشد کودکان (CDI) وضعیت رشدی کودک را گزارش کردند. به طور میانگین، میزان رشد بهر روانی-اجتماعی و حرکتی در همان بازه مربوط به کودکان شنوای عادی قرار دارد، که البته در این زمینه تفاوت های فردی بارزی مشاهده می شود. بین قابلیت های زبانی و رشد اجتماعی و حرکتی و همچنین بین رشد رشد اجتماعی و رشد حرکتی همبستگی مثبت وجود دارد. سن آغاز استفاده از دستگاه کمک شنوایی ( به عنوان شاخصی برای سنی که عدم شنوایی در ان معلوم شده است)، SES، میزان ناشنوایی و تحصیلات مادر از پیش بین های معنی دار رشد مهارت های اجتماعی و یا حرکتی نیستند، در حالیکه حضور سایر معلولیت ها و وزن به هنگام تولد از جمله پیش بین های معنی دار بودند. در ارتباط با زیرمقیاس مهارت های حرکتی درشت در پرسشنامه CDI، دختران نسبت به پسرها عملکرد بهتری داشتند. کودکانی که از سمعک استفاده می کنند، نسبت به کودکانی که کاشت حلزون انجام داده اند، در زیرمقیاس مهارت های حرکتی درشت عملکرد بهتری دارند.

حجم وسیعی از ادبیات پژوهشی موید این نکته هستند که ناشنوایی در اوایل کودکی دارای پیامدهای نامطلوبی از نظر برقراری ارتباط، زبان، شناخت و تحصیل می باشد (کمیسیون مشترک کودکان شنوا، 2007). ناشنوایی همچنین با مشکلاتی در رشد روانی اجتماعی (کارور[1] و همکاران، 2010؛ مولر[2]، 2000، 2007، ون الدیک، ترفرس، ویرمان و ورهاست[3]، 2004)  و رشد حرکتی در ارتباط است (هارتمن، هووان و ویسکر[4]، 2011؛ راجندران و روی[5]، 2011). در ادبیات پژوهشی، مخصوصا در ادبیات مربوط به توصیف پیامدهای رشدی افراد ناشنوای

رشد روانی اجتماعی و ناشنوایی

مولر (2007) به بررسی مروری مطالعاتی که با هدف ارزیابی پیامدهای رشدی در کودکان DHH در حیطه های مختلف رشدی انجام شده اند، پرداخته و به این نتیجه رسید که این گروه از کودکان نسبت به همسالان عادی خود، از نظر پیامدها رشدی در معرض خطر بیشتری قرار دارند. مطالعات بعدی نیز موید این یافته هستند.

هینترمیر[6] (2007) برای بررسی 213 کودک DHH آلمانی 4 تا 12 ساله از پرسشنامه توانایی ها و مشکلات (SDQ) استفاده کرده و به این نتیجه رسیدند که نمرات مشکلات کودکان DHH 2.5 برابر بیشتر از کودکان عادی است. فلینگر، هولزینگر، ساتل و لاچت[7] (2008) نیز از همین پرسشنامه برای ارزیابی 99 کودک استرالیایی DHH و نوجوانان 6 تا 16 ساله ( میانگین 11.1 سال) استفاده

رشد حرکتی و ناشنوایی

هم ارز با رشد روانی اجتماعی، مطالعات متعددی به بررسی توانایی های حرکتی کودکان DHH پرداخته و ادعا کرده اند که این کودکان دارای یک سری مشکلات یا تاخیرهایی از نظر حفظ تعادل و یکپارچه سازی حواس هستند (کوشینگ، پاپسین، روتکا، جیمز و گوردون[8]، 2008؛ دی کگل[9] و همکاران، 2010؛ انگل-یگر و ویسمن[10]، 2009). با این حال، سایر مطالعات موفق به شناسایی گسترده مسائل مربوط به عملکرد حرکتی، شامل توانایی های حرکتی درشت شده اند. کیسن، لوتس و ون

عوامل تاثیرگذار بر رشد روانی اجتماعی و حرکتی

در مطالعات مختلفی که با محوریت رشد روانی اجتماعی و حرکتی انجام شده اند، عوامل مختلفی به عنوان عوامل تاثیرگذار در تنوع بین گروهی شناسایی شده اند. در ادامه به تعدادی از پیش بین های مهم اشاره خواهد شد.

سطح ناشنوایی

هم ارز با سایر حیطه های رشدی، پژوهشگران مختلفی به بررسی سطوح ناشنوایی، به عنوان یکی از پیش بین های احتمالی مشکلات روانی-اجتماعی و رفتاری پرداخته اند. فلینگر[11] و همکاران (2008) در کودکان دارای مشکلات شنوایی جدی، در مقایسه با کودکا

رشد زبان و نحوه برقراری ارتباط

در همان مطالعه، استونسون و همکاران (2010) به بررسی رابطه میان رشد زبان و مشکلات رفتاری پرداخته و متوجه شدند مشکلات رفتاری در میان کودکان دارای مهارت های زبانی ضعیف، از شیوع بالایی برخوردار است. این نتیجه همخوان با سایر مطالعاتی است که به بررسی تاثیر مهارت های ارتباطی- مخصوصا میزان برقراری ارتباط موثر کودکان با اعضای خانواده- بر روی رشد روانی-اجتماعی

توانایی شناختی

با توجه به مشکلات مربوط به ارزیابی معتبر مهارت های شناختی در کودکان کم سن و سال، در بسیاری از مطالعات این متغیر بیشتر در مورد کودکان بالای 5 سال مد نظر قرار می گیرد. ون الدیک[12] (2005) به وسیله مقیاس خودسنجی  نوجوانان به بررسی 202 کودک 11 تا 18

جنسیت

به اعتقاد برخی پژوهشگران، بین جنسیت و مشکلات روانی-اجتماعی رابطه بالقوه وجود داشته و پسران در مقایسه به دخترها مشکلات بیشتری در این زمینه دارند (کارتلج، پل، جکسون و کوکران[13]، 1991؛ میدو[14]، 1980، 1983). در مقابل، پولات (2003)، ون الدیک

معلولیت های دیگر

برخی مطالعات، معلولیت های دیگر را به عنوان یکی از عوامل بالقوه در بروز مشکلات روانی اجتماعی تلقی کرده اند. دامیر (2010) مشاهده کردند کودکان ناشنوایی که دارای معلولیت های دیگر هستند، به گفته معلمان، در مقیاسه با همسالانی که فقط مشکل

سمعک

از دیگر عوامی که به عنوان یکی از عوامل احتمالی تاثیرگذار بر رشد روانی-اجتماعی و حرکتی کودکان DHH مورد بررسی قرار گرفته است، ماهیت و نوع دستگاه کمک شنوایی مورد استفاده می باشد (سمعک).

پی ای اسپنسر، مارشارک و لی جی اسپنسر[15] (2011) با بررسی ادبیات پژوهشی به این نتیجه رسیدند که شواهد موجود حاکی از آن است که کاشت حلزون بر رشد اجتماعی یا هیجانی کودکان DHH هیچ تاثیر منفی ندارد. همچنین هیچ شواهدی مبنی بر اینکه کاشت حلزون در تسکین

سن تشخیص

مطالعات متعددی تاثیر سن تشخیص ناشنوایی را به عنوان یکی از عوامل تاثیرگذار بر رشد روانی-اجتماعی و حرکتی در نظر گرفته اند. ویک، هاگز، کولینس و پولاکیس[16] (2004) با استفاده از پرسشنامه سلامت کودک (CHQ) به ارزیابی 85 کودک DHH استرالیایی 8-7 سالخ پرداخته و به این نتیجه رسیدند که شناسایی زودهنگام هیچ تاثیر معنی داری بر تفاوت میان نمرات روانی اجتماعی کلی آزمودنی ها ندارد. این یافته در تضاد با یافته کورور و همکاران (2010) است. در این مطالعه

سایر پیش بین های بالقوه

یکی دیگر از متغیر های مربوط به کودک که گفته می شود با پیامدهای رشدی کودکان شنوا در ارتباط است، وزن در هنگام تولد است (بوردمن، پاورز، پادیلا

سوال های پژوهشی

مطالعاتی که تا بدینجا بررسی کردیم، همگی متفق القول بر این عقیده هستند که کودکان DHH در مقایسه با کودکان شنوای عادی، پیامدهای رشدی روانی اجتماعی و حرکتی ضعیف تری دارند. افزون بر این، این مطالعات مدعی اند این پیامدها با یک سری عوامل در ارتباط هستند. با اینحال

به استثنای مطالعه کورور و همکاران (2010)، ملاحظات اندکی به تاثیر ناشنوایی بر پیامدهای روانی اجتماعی و حرکتی کودکان سنین پیش دبستانی مبذول شده است. افزون بر این، اگرچه به مسائلی نظیر سن تشخیص و سن آغاز مداخلات درمانی به عنوان عوامل احتمالی در رشد روانی اجتماعی و حرکتی توجه شده است (نظیر کورور و همکاران، 2010؛ استونسون و همکاران، 2010)، با این حال مطالعات اندکی نمونه های متشکل از تعداد زیادی از کودکانی که بر اساس استاندارد های غربالگری شنوایی نوزادان در

حاضر در صدد پاسخگویی به سوالات زیر می باشد :

1- آیا سطوح رشد روانی اجتماعی و حرکتی این کودکان در همان بازه پیش بینی شده مربوط به کودکان همسن عادی قرار دارد؟

2- آیا به گزارش والدین، بین سطوح رشد مهارت های روانی اجتماعی، حرکتی، زبانی و ارتباطی رابطه وجود دارد ؟

3- آیا بین سطوح رشد روانی اجتماعی و حرکتی و سایر ویژگی های فردی و خانوادگی کودک شامل وجود سایر معلولیت ها، وزن در هنگام تولد، جنسیت، نوع دستگاه کمک شنوایی مورد استفاده، سن استفاده از دستگاه کمک شنوایی، سن تشخیص اختلال ( شاخصی برای سن شناسایی ناشنوایی)، شدت ناشنوایی، میزان تحصیلات مادر، SES و نحوه برقراری ارتباط در حین درمان رابطه وجود دارد ؟

روش

ساختار مطالعه فعلی

داده های ارائه شده در مطالعه حاضر به عنوان بخشی از مطالعه مربوط به پیامدهای طولی کودکان دارای ناهنجاری های شنوایی (LOGHI) می باشد (شینگ، لیگ و دیلون[17]، 2013). مطالعه LOGHI یک مطالعه آینده نگرانه و مبتنی بر جمعیت کودکان DHH است که در سال 2005 آغاز شد. از خانواده های تمام فرزندانی که بین ماه می 2002 و آگوست 2007 در ایالت های New South Wales، Victoria و Queensland استرالیا متولد شده و تا قبل از سه سالگی، اختلالات شنوایی آنها و نیاز این کودکان به دستگاههای کمکی مشخص شده بود، برای شرکت در این مطالعه دعوت به عمل آمد. کودکانی که از دستگاههای کمک شنیداری استفاده نکرده بودند و یا تحت عمل کاشت حلزون قرار نگرفته بودند، از روند مطالعه خارج شدند. به گفته والدین اکثر کودکان (85 درصد از کودکانی که از دستگاههای کمک شنیداری استفاده می کنند، و یک کودک که تحت عمل کاشت حلزون قرار گرفته بود) از این دستگاهها به مدت بیش از 75 درصد  از ساعات فعال خود استفاده می کردند (شینگ، دیلون و همکاران، 2013؛ مارنان و شینگ[18]، 2015). برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد این مطالعه به مقاله شینگ، لیگ و همکاران (2013) مراجعه کنید.

آزمودنی ها

داده های پژوهشی به واسطه 301 کودکی که در سن سه سالگی در مطالعه LOGHI شرکت کرده بودند، تهیه شد (میانگین: 37.8 ماهگی، انحراف استاندارد : 1.7؛ بازه 43-35 ماهگی). اطلاعات جمعیت شناختی مروط به این کودکان و همچنین مراقبان آنها در جدول 1 ارائه شده است. تعداد پسرها نسبتا بیشتر از دخترها بوده و میزان شدت ناشنوایی از خفیف تا عمیق متغیر است و بیشترین درصد از این کودکان دارای ناشنوایی متوسط هستند (معادل با 3/1). تعداد کودکانی که از سمعک یا دستگاههای کمک شنوایی استفاده می کنند (72.3 درصد)، بیشتر از کودکانی است که عمل کاشت حلزون انجام داده اند (27.2 درصد) و یکی از کودکان در زمان آزمایش از دستگاه تقویتی خود استفاده نکرده بود. تمام کودکان (شامل افراد

روند پژوهش

به عنوان بخشی ار مطالعه LOGHI و در راستای ارزیابی کودکان 3 ساله، والدین یا مراقبان این کودکان سه پرسشنامه را به شرح زیر تکمیل کردند : CDI (ایرتون، 2005)؛ ارزیابی والدین از عملکرد گفتاری/شنیداری کودکان[19] (شینگ و هیل، 2007) و پرسشنامه جمعیت شناختی محقق ساخته.

علاوه بر پرسشنامه های فوق، داده های مربوط به سن استفاده از دستگاههای کمکی، میزان ناشنوایی، نوع دستگاه مورد استفاده و سن انجام کاشت حلزون نیز به وسیله بخش شنوایی استرالیا تهیه شد (نماینده دولتی استرالیا که خدمات شنوایی شناسی را به تمام کودکان بومی استرالیا و یا ساکن در استرالیا ارائه می دهد).

CDI (ایرتون، 2005) یک پرسشنامه استاندارد است که با هدف ارزیابی رشد کودکان از

نتایج

میانگین رشد بهر و انحراف استاندارد شش زیرمقیاس CDI و نمرات استاندارد PEACH در جدول شماره 2 آمده است. عملکرد کودکان در چهار مقیاس رشد روانی اجتماعی و حرکتی به طور میانگین در بازه نرمال یا هنجار قرار دارد، با این حال، میزان انحراف استاندراد بالا است، چرا که نمرات برخی کودکان زیر میانگین است. در مقابل، میانگین دو مقیاس توانایی زبانی و نمرات استاندارد PEACH به طور میانگین کمتر از رشد عادی است.

توانایی های زبانی

نتیجه گیری

به طور خلاصه، میانگین نمرات کودکان مطالعه حاضر از نظر زیر مقیاس های چهارگانه روانی اجتماعی و حرکتی CDI در بازه نرمال(هنجار) قرار دارد. این نتایج در تضاد با یافته های اکثر مطالعاتی است که مدعی اند کودکان دارای مشکلات شنوایی در مقایسه با کودکان شنوای عادی دارای پیامدهای روانی اجتماعی و حرکتی ضعیفی هستند (نظیر دامیر، 2010؛ فلینگر و همکاران، 2008

[1] - Korver

[2] - Moeller

[3] - Van Eldik, Treffres, Veerman & Verhulst

[4] - Hartman, Houwen & Visscher

[5] - Rajendran & Roy

[6] - Hintermair

[7] - Fellinger, Holzinger, Sattel & Laucht

[8] - Cushing, Papsin. Rutka, James & Gordon

[9] - De Kegel

[10] - Engel-Yeger & Weissman

[11] - Fellinger

[12] - Van Eldik

[13] - Cartledge, Paul, Jackson & Cochran

[14] - Meadow

[15] - P.E. Spencer, Marschark & L.J. Spencer

[16] - Wake, Hughes, Collins & Poulakis

[17] - Ching, Leigh & Dillon

[18] - Marnan & Ching

[19] - PEACH