عنوان انگلیسی مقاله:

Adverse Drug Effects in the Oral Cavity

عنوان فارسی مقاله:

عوارض جانبی دارویی در حفره دهان

سال: 2015 عنوان سايت منتشركننده مقاله: Elsevier  

عنوان مجله: Oral Surgery, Oral Medicine, Oral Pathology and Oral Radiology

وضعيت ترجمه : خوب (با گوگل ترنس ليت ترجمه شده اما مفهوم قابل فهم است)

تعداد صفحات انگليسي: 13 صفحه         تعداد صفحات فارسي: 16صفحه

مقاله انگليسي: كليك كنيد

Abstract:

Adverse reactions to medications are common and may have a variety of clinical presentations in the oral cavity. Targeted therapies and the new biologic agents have revolutionized the treatment of cancers, autoimmune diseases, and inflammatory and rheumatologic diseases but have also been associated with adverse events in the oral cavity. Some examples include osteonecrosis, seen with not only bisphosphonates but also antiangiogenic agents, and the distinctive ulcers caused by mammalian target of rapamycin inhibitors. As newer therapeutic agents are approved, it is likely that more adverse drug events will be encountered. This review describes the most common clinical presentations of oral mucosal reactions to medications, namely, xerostomia, lichenoid reactions, ulcers, bullous disorders, pigmentation, fibrovascular hyperplasia, white lesions, dysesthesia, osteonecrosis, infection, angioedema, and malignancy. Oral health care providers should be familiar with such events, as they will encounter them in their practice.

چکیده

واکنش‌های نامطلوب به داروها شایع است و ممکن است تظاهرات بالینی مختلفی در حفره دهان داشته باشد. درمان‌های هدفمند و عوامل بیولوژیکی جدید انقلابی در درمان سرطان‌ها، بیماری‌های خودایمنی، و بیماری‌های التهابی و روماتولوژیک ایجاد کرده‌اند، اما با عوارض جانبی در حفره دهان نیز همراه بوده‌اند. برخی از نمونه‌ها شامل استئونکروز است که نه تنها با بیس فسفونات‌ها، بلکه با عوامل ضدرگ‌زایی نیز دیده می‌شود و زخم‌های متمایز ناشی از اهداف پستانداران مهارکننده‌های راپامایسین. همان طور که عوامل درمانی جدیدتر تایید می‌شوند، این احتمال وجود دارد که عوارض جانبی دارویی بیشتری رخ دهد. این مرور، شایع‌ترین تظاهرات بالینی واکنش‌های مخاط دهان به داروها را توصیف می‌کند، یعنی خشکی دهان، واکنش‌های لیکنوئید، زخم‌ها، اختلالات تاولی، رنگدانه، هیپرپلازی فیبروواسکولار، ضایعات سفید، دیسستزی، استئونکروز، عفونت، آنژیوادم و بدخیمی. ارائه دهندگان مراقبت‌های بهداشت دهان و دندان باید با چنین رویدادهایی آشنا باشند، زیرا در عمل خود با آنها مواجه خواهند شد.

تعداد زیادی از داروهایی که بیماران برای کنترل بیماری مصرف می‌کنند، آنها را در معرض خطر بروز واکنش‌ها به داروها قرار می‌دهند. یکی از تعریف‌هایی که توسط ادواردز و آرونسون در سال 2000 برای «واکنش نامطلوب دارویی» ارائه شد، «یک واکنش بسیار مضر یا ناخوشایند، ناشی از مداخله‌ای مرتبط با استفاده از یک محصول دارویی است که خطرات ناشی از مصرف آینده را پیش‌بینی می‌کند و پیشگیری یا درمان خاص را تضمین می‌کند. یا تغییر رژیم دوز یا قطع محصول.» این تعریف سعی می‌کند به چندین موضوع مهم مرتبط با «مضرات و ناخوشایند محسوس» بپردازد و واکنش‌های جزئی را حذف می‌کند، به موضوع خطای دارویی می‌پردازد، آسیب ناشی از عوامل غیردارویی (از جمله آلاینده‌ها و مواد غیرفعال) را بررسی می‌کند و مکانیسم بیماری را مشخص نمی‌کند. نویسندگان بین یک اثر نامطلوب (پیامد نامطلوب منتسب به یک اثر دارو) و یک عارضه جانبی (پیامد نامطلوبی که زمانی رخ می‌دهد که بیمار دارو مصرف می‌کند اما ممکن است ناشی از دارو نباشد) تفاوت قائل می‌شوند. اصطلاحی که در حال حاضر مورد استفاده قرار می‌گیرد و هم نهادهای نظارتی و هم طرفداران ایمنی بیمار را برآورده می‌کند «عوارض دارویی نامطلوب» است که شامل (1) آسیب ناشی از یک دارو (که معمولاً به عنوان واکنش نامطلوب دارویی شناخته می‌شود)، (2) آسیب ناشی از مصرف مناسب دارو ( معمولاً به عنوان یک عارضه جانبی شناخته می‌شود) و (3) خطاهای دارویی.

بیانیه ارتباط بالینی

عوارض جانبی دارویی در حفره دهان شایع است و احتمالاً با تأیید عوامل درمانی جدیدتر افزایش خواهد یافت. ارائه دهندگان مراقبت‌های بهداشتی باید خود را با چنین رویدادهایی آشنا کنند. این مرور واکنش‌های شایع و غیرمعمول مخاط دهان به داروها را توصیف می‌کند.

کاهش بزاق / خشکی دهان

مصرف دارو یکی از شایع ترین علل خشکی دهان و کاهش ترشح بزاق است. بسیاری از بیماران میانسال و مسن در ایالات متحده چندین دارو مصرف می‌کنند ("پلی فارمسی")، و حتی داروهایی با اثرات آنتی کولینرژیک کوچک ممکن است به صورت هم‌افزایی در ترکیب عمل کنند و علائم دهانی خشکی و ناراحتی ایجاد کنند. خشکی دهان به عنوان یک اثر نامطلوب برای بیش از 500 دارو ذکر شده است. در یک بررسی سیستماتیک، خشکی دهان به عنوان یکی از شایع ترین عوارض جانبی دهانی مرتبط با بیش از 80 درصد از 100 داروی تجویز شده در ایالات متحده گزارش شد.

واکنش لیکنوئید/لیکن پلان

یکی از شایع ترین شرایط التهابی که بر پوست و مخاط دهان تأثیر می‌گذارد، لیکن پلان (LP) است. LP یک فرآیند با واسطه ایمنی است که در آن سلول‌های T واسطه تخریب سلول‌های پایه اپیتلیوم هستند. LP دهان به صورت خطوط یا پاپول‌های سفید که اغلب با اریتم یا فرسایش و زخم همراه است، اغلب به صورت متقارن دو طرفه، اغلب در مخاط باکال، زبان و لثه ظاهر می‌شود. بسیاری از داروها باعث ایجاد واکنش‌های حساسیت به لیکنوئید پوستی (LHRs) می‌شوند که تشخیص آن‌ها از نظر بالینی و هیستوپاتولوژیکی از LP پوستی ایدیوپاتیک دشوار است. LHR‌های پوستی به صورت برآمدگی‌های پوستی با پاپول‌ها و پلاک‌های کراتوتیک

زخم‌های آفتی مانند و غیرآفتی مانند

زخم‌های آفتی ایدیوپاتیک معمولاً در دو دهه اول زندگی شروع می‌شوند و به صورت زخم‌های تخمی تا گرد معمولاً 1 سانتی‌متر یا کمتر با غشای فیبرینی مایل به زرد و اریتم اطراف که مخاط غیرکراتینه‌ای را درگیر می‌کند، ظاهر می‌شوند. "زخم آفتی مانند" یا آفتیفرم اصطلاحی است که برای زخم‌های دهانی که علت شناخته شده وجود دارد استفاده می‌شود، زیرا زمانی که علت زمینه ای به طور موثر مدیریت شود، این زخم‌ها برطرف می‌شوند

اختلالات بولوز

اختلالات تاولی خودایمنی پوست ناشی از دارو غیر معمول نیست، در حالی که چنین اختلالاتی در حفره دهان نادر است. ایجاد پمفیگوس ولگاریس دهانی و پوستی همزمان با استفاده از داروهای حاوی رادیکال تیول مانند پنی‌سیلامین و NSAIDها مشاهده شده است. پمفیگوئید بولوز جلدی با داروهای ضدروان پریشی، اسپیرونولاکتون‌ها و سولفونامیدها مرتبط است. لوپوس اریتماتوز

پیگمانتاسیون

متابولیت‌های داروهایی مانند تتراسایکلین‌ها، مینوسیکلین‌ها، داروهای ضدمالاریا (مانند هیدروکسی کلروکین، مپاکرین و کویناسین) و رنگ‌های فنازین (مانند کلوفازیمین) ممکن است در مخاط دهان رسوب کنند. چنین متابولیت‌های دارویی با آهن و ملانین کلات می‌شوند که منجر به رنگدانه مخاط سخت کام می‌شود و هیستوپاتولوژی خاصی دارند. تتراسایکلین و مینوسیکلین نیز در دندان‌ها، استخوان‌ها، تیروئید و صلبیه رسوب می‌کنند و باعث رنگدانه‌های مخاطی و ناخن می‌شوند. مهارکننده تیروزین کیناز ایماتینیب که برای درمان لوسمی میلوژن مزمن و لوسمی لنفوبلاستیک حاد استفاده می‌شود، می‌تواند با هیستوپاتولوژی

هیپرپلازی فیبروواسکولار

مسدود کننده‌های کانال کلسیم، به ویژه، نیفدیپین و آملودیپین، داروهای ضد فشار خون هستند که باعث ایجاد هیپرپلازی بافت‌های لثه می شوند. این به صورت یک رشد بیش از حد منتشر، عمومی و اغلب ندولار بافت لثه فیبری متراکم ظاهر می شود. بزرگ شدن لثه ناشی از التهاب ناشی از پلاک تشدید می شود و ممکن است یک استعداد ژنتیکی وجود داشته باشد. پیشنهاد شده است که این مکانیسم به دلیل کاهش جذب اسید فولیک سلولی است که منجر به کاهش فعالیت متالوپروتئینازهای ماتریکس و عدم فعال سازی کلاژناز می شود. مهارکننده‌های کلسینورین، مانند سیکلوسپورین یا در موارد کمتر، تاکرولیموس، همچنین باعث ایجاد هیپرپلازی‌های التهابی فیبروواسکولار در حفره دهان می شوند. با این حال، این تومورها به صورت تومورهای فیبری پلی پلوئید موضعی ظاهر می شوند و بیشتر بر روی زبان و مخاط باکال دیده می شوند تا روی لثه.

تصور می‌شود که افزایش تولید کلاژن به دلیل کاهش فعالیت متالوپروتئینازهای ماتریکس و افزایش فعالیت مهارکننده‌های بافتی متالوپروتئینازها باشد. همچنین پیشنهاد شده است که فنی‌توئین و سیکلوسپورین باعث افزایش بیان اینترلوکین‌ها (IL-1، IL-6) می‌شوند، که ممکن است سلول‌های بنیادی مزانشیمی مخاط دهان را وادار به تمایز به سمت فنوتیپ پروفیبروتیک کند.

هیپرپلازی کراتوزیس / اپیتلیالی

پالیفرمین یک فاکتور رشد کراتینوسیت نوترکیب است که به صورت داخل وریدی برای کاهش بروز و شدت موکوزیت مربوط به پیوند سلول‌های بنیادی خونساز اتولوگ، شیمی درمانی و رادیوتراپی تحویل داده می شود. در 17 درصد بیماران با ضخامت دهان یا زبان و تغییر رنگ سفید همراه بوده است. پلاک‌های سفید منتشر و ضخیم مشاهده شده در دهان به عنوان پاسخ به پالیفرمین احتمالاً به دلیل افزایش ضخامت اپیتلیوم دهان و/یا لایه کراتین در نتیجه تکثیر سلول‌های اپیتلیال است.

دیسستزی‌ها

ناراحتی‌های دهانی، مانند حساسیت، سوزش، دیسگوزی و سایر احساسات تغییریافته بدون علائم بالینی، ممکن است توسط داروها ایجاد شوند. لازم به ذکر است که دیسژئوزی به جای اینکه اثر مستقیم دارو باشد، می تواند ثانویه به کاهش بزاق باشد. آسیب به غدد بزاقی تولید بزاق را کاهش می دهد، محلولی که در آن گیرنده‌های شیمیایی موجود در جوانه‌های چشایی زبان، مولکول‌های گیرنده خود را به هم متصل می کنند. مطالعه ای در مورد دیسژئوزی و دیسوسمی برای چندین کلاس دارویی، از جمله ماکرولیدها

استئونکروز فک

بیس فسفونات‌ها و دنوزوماب (آنتی بادی مونوکلونال علیه فعال کننده گیرنده لیگاند فاکتور هسته ای کاپا-B) داروهای ضد جذب هستند که به طور قابل توجهی چرخش و بازسازی استخوان را کاهش می دهند و در نتیجه تراکم استخوان را افزایش می دهند.

عفونت

بیمارانی که تحت درمان طولانی‌مدت سرکوب‌کننده ایمنی قرار می‌گیرند، ممکن است به انواع عفونت‌های فرصت‌طلب در حفره دهان مبتلا شوند. به خوبی ثابت شده است که بیماران سرکوب شده سیستم ایمنی اغلب دچار کاندیدیازیس کاذب غشایی، 180 عفونت قارچی و عفونت‌های ویروسی می شوند. درمان TNF-a به طور خاص با افزایش خطر عفونت‌های

آنژیوادم

آنژیوادم ناشی از دارو با استفاده از عوامل متعدد، که معمولاً مهارکننده‌های ACE هستند، مشاهده شده است. این تورم ناگهانی ناحیه دهان و صورت و لب‌ها می‌تواند راه

بدخيمي

نشان داده شده است که تعدادی از شیمی درمانی و عوامل تعدیل کننده ایمنی خطر اختلالات لنفوپرولیفراتیو و نئوپلاسم‌ها را افزایش می دهند. بیمارانی که متوترکسات را برای آرتریت روماتوئید

نتیجه گیری

عوارض جانبی دارویی در حفره دهان شایع است و ممکن است تظاهرات بالینی مختلفی داشته باشد. با معرفی عوامل درمانی جدید به عمل بالینی، این احتمال وجود دارد که ADE‌های بیشتری مواجه شوند. ظهور درمان‌های هدفمند در انکولوژی باعث ایجاد تعدادی از عوارض جدید در حفره دهان شده است. ارائه دهندگان