سال نگارش:

1395

منابع فارسی:

دارد

منابع لاتین:

دارد

نوع فایل:

Word قابل ویرایش

تعداد صفحه:

27 صفحه

پرخاشگری عبارت است از هر گونه رفتاری که مستقیما به قصد آسیب رساندن به فرد دیگری از یک فرد صادر می شود. در راستای کنترل این رفتار ها، مرتکب شونده باید باور داشته باشد که رفتارش به هدف آسیب رساندن به دیگری بوده است که پیامد آن بر انگیختن رفتاری اجتنابی است(اندرسون و بوشمن ، 2002). پرخاشگری ممکن است به اشکال گوناگون بروز پیدا کند. شکل کلامی و جسمانی آن معرف مولفه های ابزاری یا رفتاری، خشم معرف جنبه هیجانی و خصومت معرف جنبه شناختی پرخاشگری است(باس ، 1992).

نتایج پژوهش ها نشان داده است که پرخاشگری از شاخص های مهم پاره ای از اختلالات روانی مانند اختلال سلوک، و اختلال شخصیت ضد اجتماعی (سوخودولسک ی و راچکین ، 2004) به شمار می آید. همچنین رفتار پرخاشگرانه با بیماری های جسمانی مانند بیماری قلب و عروق و سردرد تنشی (ماترازو ، کاشکات و پریچارد ، 2000) نیز در ارتباط است. در حال حاضر پرخاشگری یک مساله اجتماعی و یکی از موضوعات اساسی بهداشت روانی به حساب می آید (نیکولسون ، 2003). مشاهده جهان اطراف نشان می دهد که این مشکل رفتاری در بین همه انواع جانداران، طبقات اجتماعی-اقتصادی و مراحل مختلف سنی دیده می شود (ملکی، 1385).

مسائل مرتبط با خشم مانند رفتارهای مقابله ای، خصومت و پرخاشگری از علل اصلی مراجعه نوجوانان و کودکان به مراکز مشاوره و روان درمانی است (سوخودولسکی، کاسینوف و گرمن ، 2008). عدم مهار رفتار پرخاشگرانه علاوه بر اینکه باعث ایجاد مشکلات بین فردی و جرم و بزه و تجاوز به حقوق دیگران می شود، ممکن است درون ریزی شود و باعث انواع مشکلات جسمی-روانی مثل زخم معده، سردردهای میگرنی و افسردگی گردد(نیکولسون، 2003). پژوهش های مختلف نشان داده است که پرخاشگری با سازگاری فردی و اجتماعی رابطه دارد (عارفی و رضویه، 1382) و اغلب پرخاشگری به ناسازگاری منجر می شود (نویدی، 1385) و شیوه پاسخ دهی این افراد اغلب ناسازگارانه است(در تاج، مصائبی و اسدزاده، 1388)